ترم بالایی ها و ما!
سلام بر همگی
خب این سال تحصیلی هم به سرعت گذشت و ما رو مبهوت کرد و رفت. عین کوتاهی عبور از گذر نسیم!
این مبهوت موندن زمانی بیشتر میشه که میبینیم ترم بالاییهامون دارن ازمون جدا میشن!
چه دورانی داشتیم. از گپ و گفتای صمیمانه گرفته تا راهنمایی گرفتن ازشون درباره ی بهتر پاس کردن درسا! شب نشینی تو خوابگاه و گاهی هم کری خوندن!
اگه میدونسیم اینقد در کنار هم بودنمون با 88دیا زود تموم میشه به این راحتیا از دستشون نمیدادیم! اما خب خاصیت زمانه همینه. وانگهی چقدر زود دیر میشود! چشم به هم میزنیم میبینیم ما هم مث ترم بالایی هامون؛ کارشناسیمون تموم شده و هر کی یه جا قبول شده و مجبوریم از هم دور شیم.
اما خب چیزی که مهمه اینه که اولا قدر این ایامو بدونیم
دوما برای همه ی ترم بالایی هامون هر جا که هستن آرزو میکنیم که همیشه شاد و سلامت و موفق باشن
سوما خاطرات خوش خودمون و ترم بالایی هامون رو از یاد نبریم و تا حد ممکن یادی از هم دیگه بکنیم
چهارما درسته که گذر زمان و زیاد شدن فاصله ها در کمتر شدن رابطه ها موثره اما اگه واقعا اراده باشه باز هم رفقای صمیمی و فاب میتونن حداقل تا اونجاییکه براشون امکان داره هر چند وقت یه بار حضوری همدیگه رو بهبینن! و به خاطرات شیرینشون ادامه بدن
میمونه فضای دانشگاه و اساتید که خب اگه کسی واقعا مشتاق باشه! هر وقت تونست بیاد یه سر بزنه دیگه!!
اما خب قبول دارم که هیج جوره نمیشه عین فضا و دوران دانشجویی در دانشگاه رو که گذشته، تکرار کرد.به هر حال برای همه ی ترم بابایی هامون به خصوص دوستانم، از صمیم قلب آرزوی سعادت میکنم و امیدوارم به اهدافشون برسن. ضمنا اگر بدی ای دیدن با بزرگواریشون ببخشن.
تقدیم به 88دیای روانشناسی:
اوج می گیری، اوج
می شوی دور از این مرحله، دور
می روی سوی جهانی که در آن
همه موسیقی جان است و گل افشانی نور ؛
همه گلبانگ سرور ...
تا کجاها برد آن موج طربناک ترا ...
فریدون مشیری، با اندکی تغییر!
